تــَمام هوا را بو مـے کشم
چشم مـےدوزم
زل مـے زنم…
انگشتم را بر لباטּ زمیـטּ مے گذارم:
هــــیس…!
مـے خواهم رد نفس هآیش بـﮧ گوش برسد…!
اما…!
گوشم درد مـےگیرد از ایـטּ همـﮧ بـے صدایـے
دل تنگـے هایم را مچالـﮧ مـے کنم وپرت مـے کنم سمت آسماטּ!
دلواپس تو مـے شوم
کـﮧ کجاے قصـﮧ ماטּ سکوت کرده ایـےکـﮧ تو را…….
نمـے شنوم.

لعنت به ساعتهایی که جلو نمیروند،

خواب می مانند،

کار نمی کنند،

کوک نمی شوند،

عقب می مانند،

و از رفتن خسته میشوند!

این بلاها از وقتی به سر آدم میاد

که منتظر کسی باشی که

دوسش داری…

تنها باشی،
روز تعطیل باشد،
غروب باشد،
باران هم ببارد،
بلاتکلیف ترین آدم دنیا هستی!

همین که هستی،
همین که لابلای کلماتم
نَفَس می کشی،
راه می روی،
در آغوشم می گیری،

همین که پناهِ واژه هایم شده ای
همین که سایه ات هست
همین که کلماتم از بی “تو” یی
یتیم نشده اند
کافی‌ست برای یک عمر آرامش؛
باش....
حتی همین قدر دور....
حتی همین قدر دست نیافتنی...

از چراغ اتاقم بیزارم!
وقتی روشن است تنهاییم را واضح میبینم!
وقتی خاموش است تنهایی خفه ام میکند!

درد می کشم، درد!

هم تلخ است هم ارزان

هم گیراییش بالاست!

هم اینکه تابلو نمیشوم و رفیقی که مرا

به دردمعتاد کرد؛

ناباب نبود،

اتفاقا بابِ باب بود فقط نگفته بود که

ماندنی نیست، همین. . .

گاهی کاش مرد بودم،

میشد تنهاییم را به خیابان ببرم،

با صدای بلند بخندم،

شادی هایم را به کوچه بریزم و

نگران نگاه های مردم نباشم…

گاهی کاش مرد بودم،

میشد بی مقصد در باران و تاریکی قدم بزنم

و هیچ ماشینی برای سوار کردنم ترمز نکند…

بـه شـــوقِ دیــــدارت…
چه آب و جـارویــی راه انـــداخــتــه انـــد!
چشـم هـا و مـژه هـایـم…

زبانم را نمیدانی، نگاهم را نمیبینی

زاشکم بی خبر ماندی و آهم را نمیبینی
سخنها خفته در چشمم نگاهم صد زبان دارد
چرا ای بی وفا طرز نگاهم را نمیبینی
نگاهم همچون عشقه تو روی از من چه پوشانی
مگر ای ماه چشم بی گناهم را نمیبینی

سیه چشمان من، روی و موی سفیدم را نگاهی کن
مگر در چشم من روی سیاهم را نمیبینی
چرا یکدم کنار من نمی مانی؟

درخت با برگ خشک و شاخه های شکسته

هم هنوز درخت است…

آدم اما “دلش که بشکند” دیگر آدم نمیشود!

وقتی چشم می بندی

جهان من، خاموش می شود

هزار خورشید هم باشد،

روز و روزگار فراموش می شود

وقتی تو نیستی

چه فرق می کند، بهار یا خزان؟

دنیا بدون تو،طرح قفس می کشد!

برایت ازخودت می نویسم…
از تو که هستی و بودنت،
ماندن این روح را در جسمم تضمین می کند…
برایت از خودم می نویسم…
ازخودم که کودکانه پا می کوبم بر زمیندر طلب آغوش تو…
برایت از سکوت و فریاد ها می نویسم…
سکوت به وقت دلتنگی…
و فریاد به وقت سکوت…
می نویسم…
ازگرمی دستانت که به خواب برد،
کابوس های بی وقفه ام…
تنها برایت از عشق می نویسم…
چرا که نمی گنجد عشقت درفهم واژه هایم…

ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ
ﮔﺎﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩ
ﺣﺮﻑ ﺩﻝ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ!
ﺑﺎﯾﺪ آﺩﻣﺶ ﺑﺎﺷﺪ
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺖ،
ﺗﺎ ﺗﻪ ﺑﻐﻀﺖ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ!

آسمان را دیده ای که چگونه محو دریا می شود؟
از میان این همه رنگ قشنگ
عاشق و همرنگ دریا می شود!
دیده ای وقتی که دریا تشنه شد،
گریه را تقدیم دریا می کند!
عشق این است!
که بین این دو عاشق جاری است!
هر زمان دنیا تو را در هم شکست؛
در دل امواج دریا غسل کن
بعد سوی آسمان عزم سفر کن
تا خدا را حس کنی…